1. Bezkomórkowe ścięgna ludzkie są kandydatami na rusztowanie do inżynierii tkankowej ścięgien zginaczy dłoni. W badaniu tym porównano metody acelularyzacji i ich zgodność z allogenicznymi komórkami ludzkimi.
2. Ludzkie ścięgna zginaczy były wstępnie traktowane 0,1% kwasem etylenodiaminotetraoctowym (EDTA) przez 4 godziny, a następnie przez 24 godziny traktowane 1% Triton X-100, 1% tri(n-butylo) fosforanem lub 0,1% lub 1% dodecylosiarczanem sodu (SDS ) w 0,1% EDTA . Wyniki oceniono histologicznie za pomocą barwienia hematoksyliną , eozyną i  zielonym  fluorescencyjnym kwasem nukleinowym SYTO oraz biochemicznie za pomocą  zestawu QIAGEN DNeasy , testu kolagenu Sircol  i testu glikozoaminoglikanów z błękitem dimetylometylenowym 1,9 . Dane mechaniczne zebrano za pomocą systemu testowania materiałów, aby naciągnąć do zerwania ścięgna pozbawione komórek z 0,1% SDS. Bezkomórkowe ścięgna ponownie wysiano w zawiesinie ludzkich fibroblastów skóry. Przyczepienie żywotnych komórek do pozbawionego komórek ścięgna oceniano biochemicznie za pomocą testu żywotności komórek  i histologicznie za pomocą barwienia żywych/martwych komórek. Dane są przedstawiane jako średnia ± odchylenie standardowe.
3. W porównaniu z zawartością DNA w świeżych ścięgnach (551±212 ng DNA/mg ścięgna), tylko leczenie SDS istotnie zmniejszyło zawartość DNA (1% SDS [202,8±37,4 ng DNA/mg suchej masy ścięgna]; 0,1% SDS [189±104 ng DNA/mg ścięgna]). Wyniki te zostały potwierdzone przez badanie histologiczne. Nie stwierdzono spadku glikozaminoglikanów ani kolagenu po acelularyzacji za pomocą SDS. Nie było różnicy w ostatecznym naprężeniu rozciągającym (55,3±19,2 [świeże] vs. 51,5±6,9 [0,1% SDS] MPa). Ponownie zaszczepione ścięgna wykazały przyczepność żywotnych komórek do powierzchni ścięgna przy użyciu testu żywotności i histologii.
4. Ludzkie ścięgna zginaczy pozbawiono komórek za pomocą 0,1% SDS w 0,1% EDTA przez 24 godziny z zachowaniem właściwości mechanicznych. Zachowanie kolagenu i glikoaminoglikanów oraz ponowne zaszczepienie komórkami ludzkimi sugeruje, że to rusztowanie jest biokompatybilne. Dostarczy to obiecującego rusztowania dla przyszłych badań inżynierii tkankowej ścięgien zginaczy człowieka w celu dalszej oceny biokompatybilności poprzez proliferację komórek i badania in vivo.

W hamowaniu wzrostu glejaka przez flawokawainę B pośredniczy autofagia indukowana stresem retikulum endoplazmatycznego.

• Flavokawain B (FKB), naturalny chalkon kava, wykazuje silne działanie przeciwnowotworowe w różnych typach raka. Mechanizm działania pozostaje jednak niejasny.
• Tutaj oceniliśmy skuteczność FKB w leczeniu ludzkiego glejaka wielopostaciowego (GBM), a także podstawy molekularne jego działania hamującego na raka.
• Około 60% komórek GBM starzeło się po traktowaniu FKB, jak oceniono w  teście związanym ze starzeniem się (SA)-GLB1/SA-β-galaktozydaza .
• Komórkowy proces autofagii potencjalnie przyczynił się do powstania procesu starzenia. Transmisyjna mikroskopia elektronowa ujawniła tworzenie się pęcherzyków autofagicznych pod wpływem leczenia FKB, a MAP1LC3B (białko związane z mikrotubulami 1 lekki łańcuch 3 beta)-II był zwiększony.
• Transfekcja małych interferujących RNA (siRNA) ATG5 lub ATG7 hamowała autofagię indukowaną przez FKB w komórkach U251. Western blot ujawnił, że składniki molekularne szlaku stresu retikulum endoplazmatycznego zostały aktywowane, w tym ATF4 (aktywujący czynnik transkrypcyjny 4) i DDIT3 (transkrypt 3 indukowany uszkodzeniem DNA), podczas gdy poziomy TRIB3 (pseudokinaza tribbles 3) wzrosły.
• Ponadto, w oparciu o stan fosforylacji, zahamowany został szlak AKT-MTOR-RPS6KB1, który indukował autofagię w komórkach GBM. Hamowanie autofagii przez inhibitory autofagii 3-metyloadeninę i chlorochinę lub knockdown ATG5 lub ATG7 powodowało, że komórki U251 traktowane FKB przeszły ze starzenia się do apoptozy.
• Wreszcie, knockdown ATG5 lub leczenie chlorochiną w połączeniu z FKB znacząco hamowały wzrost guza in vivo. Nasze wyniki wykazały, że FKB indukował autofagię ochronną przez szlak sygnałowy ATF4-DDIT3-TRIB3-AKT-MTOR-RPS6KB1 w komórkach GBM, wskazując, że skojarzone leczenie FKB z inhibitorami autofagii może potencjalnie być skuteczną strategią terapeutyczną dla GBM.
• 3-MA: 3-metyloadenina; 4-PBA: 4-fenylomaślan; AKT: kinaza serynowo/treoninowa AKT; ATF4: aktywujący czynnik transkrypcyjny 4; ATG: związane z autofagią; CASP3: kaspaza 3; CCK-8: zestaw do liczenia komórek-8; CDKN1A: inhibitor kinazy zależnej od cyklin 1A; CQ: chlorochina; DDIT3: transkrypt 3 indukowany uszkodzeniem DNA; DMEM: pożywka Eagle’a zmodyfikowana przez Dulbecco; EIF2A: eukariotyczny czynnik inicjacji translacji 2A; EIF2AK3: eukariotyczny czynnik inicjacji translacji 2 alfa kinaza 3; ER: retikulum endoplazmatyczne; FKB: flawokawina B; GAPDH: dehydrogenaza gliceraldehydo-3-fosforanu; GBM: glejak wielopostaciowy; GFP: zielone białko fluorescencyjne; HSPA5: członek 5 rodziny białek szoku termicznego A (Hsp70); MAP1LC3B: białko związane z mikrotubulami 1 lekki łańcuch 3 beta; MTOR: mechanistyczny cel kinazy rapamycynowej; PARP1: polimeraza poli(ADP-rybozy); 1RPS6KB1: rybosomalna białkowa kinaza S6 B1; SA-GLB1: galaktozydaza beta 1 związana ze starzeniem się; siRNA: krótki interferujący RNA; SQSTM1: sekwestosom 1; TEM: transmisyjna mikroskopia elektronowa; TRIB3: pseudokinaza tribbles 3; TUNEL: znakowanie dUTP nick-end za pośrednictwem transferazy deoksynukleotydylowej.

Monitorowanie aktywnych, ale niehodowlanych komórek bakteryjnych za pomocą cytometrii przepływowej.

Sygnatury cytometrii przepływowej (tj. rozproszenie światła, czerwona i  zielona  fluorescencja) uzyskano dla aktywnych, ale niehodowlanych (ABNC) komórek E. coli i izolatu bakterii z grupy coli H03N1 w mikrokosmosach wody morskiej przy użyciu BacLight,  zestawu testowego  „żywe-martwe”  firmy Sondy molekularne (Eugene/Portland, OR).

Wcześniejsze badania wykazały, że istnieją dwie główne adaptacje, którym komórki przechodzą podczas formowania się stanów ABNC: wzmocnienie ściany komórkowej i kondensacja DNA. Dlatego postawiliśmy hipotezę, że dojrzałe formy ABNC powinny być bardziej odporne na działanie ekstremalnych temperatur (tj. przez zamrażanie w ciekłym azocie i rozmrażanie w temperaturze pokojowej) niż populacje normalne i przejściowe.

Wykazano, że komórki o naruszonej błonie (zawierające normalne komórki typu dzikiego i martwe, które są mniej odporne na szybkie zamrażanie i rozmrażanie) można odróżnić od dojrzałych komórek ABNC przy użyciu barwienia BacLight i wykrywania fluorescencji za pomocą cytometrii przepływowej.

Populację komórek ABNC, których nie można było hodować przy użyciu pożywki m-FC (w celu zliczenia kałowych bakterii z grupy coli), resuscytowano w  soli fizjologicznej buforu fosforanowego  , a następnie hodowano w bulionie Luria.

Cytometria przepływowa umożliwiła zatem wykrycie i zróżnicowanie komórek ABNC względem populacji mieszanej składającej się z komórek nadających się do hodowli, populacji przejściowych i komórek martwych. Wyniki pokazały również, że tworzenie się ABNC w mikrokosmosie wody morskiej następuje już po 2 dniach. Porównując bezpośrednio poziomy bakterii z grupy coli zliczone w testach cytometrii przepływowej opartej na BacLight   i technice m-FC, wykazano, że obecność bakterii z grupy coli może być niewykryta metodą filtracji membranowej.